Espérame
allá no más cimero,
nel requexu blancu d'una ñube
ande nadie seya p'alcontranos.

Espérame
ande'l tiempu caleya ensin reló
y les hores nun fieren al pelleyu.

Espérame
nesi llugar
ande'l día y la nueche son collacios,
ande'l silenciu canta adomercíu
y nun manca'l dolor
y too calla,
ande se besa'l polvu
y xúncese n'abrazos.

Espérame
y fai, mentantu,
un llar d'espluma con un teyàu de cielu,
baxu'l rayín encesu d'una estrella,
ande l'aire nun esparda nin tarace
el to cuerpu y el míu

de povisa.

♥

Poema de MªTeresa Gonzalez.